Pogrzeb sardynki

Zwyczaj pogrzebu sardynki

 Zwyczaj ten wywodzi się z greckich Dionizji, które dotarły do krajów chrześcijańskich w różnych wariantach. Ten pogański festiwal, który próbowano stłumić jako antychrześcijański, był związany ze światem szaleństwa i obchodzony z maskami, także podlegającymi różnym zakazom. Był szczególnie popularny w Madrycie, gdzie świętowano nad brzegiem rzeki Manzanares[6]. W noc poprzedzającą Środę Popielcową organizowano barwną procesję przebierańców, którzy z pochodniami i kolorowymi chorągiewkami udawali się nad rzekę[1]. Świętujący zwykle ubierali się na czarno – przebrani za księży i wdowy opłakiwali śmierć sardynki, czyli koniec karnawału[6]. Na czele procesji niesiono słomianą kukłę, w której ustach umieszczano sardynkę. Po dotarciu nad rzekę sardynce urządzano symboliczny pogrzeb – owiniętą w całun i złożoną w pudle puszczano na wodę. Kukłę palono na stosie na zakończenie zabawy[1][7]. Pierwotnie grzebano nie rybę, lecz kawałek słoniny lub wieprzową półtuszę[5][4].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pogrzeb_sardynki?veaction=edit§ion=2