Dom został wybudowany przez Antoniego Andruszkiewicza na przełomie XIX i XX wieku. Po nim w domu mieszkali jego syn Stanisław i wnuk — Tadeusz, który zmarł w 1997 roku. Ostatnią osobą zamieszkałą w domu była Stanisława Andruszkiewicz, żona Tadeusza, która zmarła w 2001 roku. Budynek zorientowany szczytem do ulicy. Fundament z kamieni łączonych zaprawą, od strony ulicy wzmacniany dodatkową warstwą betonu. Ściany na zewnątrz budynku obito papą w 1991 roku. Od strony podwórka dobudówka przeznaczona na opał. Drzwi zewnętrzne szalowane deskami w układzie poziomym. Okna ościeżnicowe, dwuskrzydłowe, z podziałem na sześć kwater. Dach dwuspadowy, kryty w połowie eternitem, w drugiej połowie dachówką ceramiczną. Wnętrze o układzie półtora-traktowym — z sypialnią, pokojem, kuchnią, sienią i letnią kuchnią. W podłodze sypialni drzwiczki do piwnicy. Wyposażenie wnętrza współczesne z wyjątkiem kilku mebli: szafy, kuchennego kredensu, ławek. Kaflowy piec kuchenny z kapturem.