Aktualności

Musimy chyba wrócić na lekcję przyrody do tykocińskiej szkoły i posłuchać co o przyrodzie , drzewach i rzece mówi nauczycielka pokoleń, Alicja Matusiewicz.  Musimy zastanowić się na moment, zanim przyłożymy piłę do pięknego drzewa i pozbawimy ptaki swojego siedliska, zniszczymy krajobraz i rzekę kamienną "promenadą" i zaczniemy myśleć nad swoimi uczynkami!

Po zimowej przerwie związanej także z pandemią, która nie całkiem słucha komunikatów otwieramy dom spragnionym zwiedzania gościom - w nadchodzącą sobotę i niedzielę w godzinach 10.00 - 16.00. My też nie możemy się już doczekać, by zaprezentować nowe niesamowite  gadżety i pamiątki przygotowane dla naszych gości!

A na cmentarzu w Tykocinie wycięto właśnie ostatnie wiekowe lipy - zdrowe! - które posadzono w końcu XIX wieku podczas poszerzania cmentarza. Co powiedziałaby pani Alicja Matusiewiczowa, tykocińska nauczycielka przyrody, gdyby jeszcze żyła? Co powiedziałby na taka bezmyślną wycinkę Włodzimierz Puchalski?

https://www.radio.bialystok.pl/reportaz/index/id/145170

 XIX-wieczny dom przy Placu Czarnieckiego 10 ma też swoje dźwięki. Trzeszczą w nim schody i deski. Skrzypią klamki, zapadki i szyberki. W ogrodzie szumią gałęzie jabłoni, śpiewają ptaki i delikatnie szumi Narew. Każdy z tych głosów i historii zna jego właścicielka - Maria Markiewicz. Pielęgnuje wspomnienia między innymi o budowniczym domu - pradziadku Maksymilianie Kieslingu czy o matce - Alicji Matusiewicz. Pani Maria ma świadomość tego, że opowieści są częścią dziedzictwa Tykocina, dlatego chętnie się nimi dzieli.

W ogródku kolorowo, pierwsze krokusy i przebiśniegi zwabiają dzikie pszczoły. 

Pojeździliśmy znów po okolicach szlacheckich na Podlasiu Tykocińskim i  na Mazowszu położonych,   po granicy dawnego Województwa Podlaskiego,  przez kapryśną rzeczkę Ślinę wyznaczonej. Jeżdżąc bez celu, podziwialiśmy  dawną stolarkę i ciesiołkę  chat szlacheckich,  dzieła dawnych cieśli, piękne nawet w stanie rozpadu. Arcydziełem ciesielskiej sztuki jest także drewniany  kościółek w Ciborach Kołaczkach, wzniesiony pierwotnie w Zawadach AD 1742 a przeniesiony do Kołaczek w roku 1980, zabytek architektury drewnianej. Szkoda, że zamknięty "na cztery spusty."