Walencja

Kiedy otwieram drzwi małego sklepiku spożywczego w Barcelonie uderza mnie zapach kadzidła. Przekraczam próg i orientuję się, że muzyka, która rozbrzmiewa we wenętrzu nie wydobywa sie z radia, lecz jest to śpiew meżczyzny stojącego za kasą. Właściciel sklepu, Pakistańczyk, śpiewa pieśń przypominającą modły tybetańskich mnichów okadzając równocześnie pomieszczenie kadzidełkami trzymanymi w dłoni. Przerywa jedynie na chwilę, żeby mnie przywitać “Hola!“ po czym kontynuuje swój rytuał nie zwracając na mnie uwagi. Dyskretnie przemieszczam się wgłąb sklepu w  poszukiwaniu chleba na śniadanie.

 

Hiszpania od wieków była i jest nadal krajem zamieszkiwanym przez wiele narodowości. Wynika to głownie z kolonialnej przeszłości tego kraju. Imigranci stanowią tu 12% społeczeństwa, a większość z nich przybyła z  krajów Ameryki Łacińskiej. Obecnie Hiszpania stała się również celem emigracji z Rumunii, Maroka i krajów Afryki Północnej. Hiszpanie są otwarci i tolerancyjni wobec przyjezdnych, jednak równocześnie są bardzo przywiązani do swojej własnej kultury bardzo o nią dbają. Przykładem tego mogą być pięknie zachowane miasta takie jak Madryt, Barcelona i  Walencja. Widać, że ceni się tutaj bardziej to, co jest stare, tworzące historię i tradycje danego miejsca niż nowoczesność. Nie znaczy to jednak, że miasta te nie są nowoczesne, wręcz przeciwnie, jednak Hiszpanie potrafią rozwijać się zachowując jednocześnie to, co jest dla nich ważne, ich wielowiekową kulturę.

 

 

Walencja to port położony na wschodnim wybrzeżu Hiszpanii, w jego części zwanej Costa del Azahar (Wybrzeże kwiatów pomarańczy). Miasto powstało jako kolonia Rzymska w 138r p.n.e. Na początku VIII w. Walencja trafiła w  ręce Maurów, arabów, którzy przybyli do Hiszpanii z Algierii i Maroka i  pozostała w ich rękach przez prawie pięć wieków. Dziś można zobaczyć takie pozostałości arabskiej architektury jak bramy wjazdowe do miasta, fragmenty murów oraz wieżę katedry, która była minaretem średniowiecznego meczetu. Z późniejszego okresu (XV-XVI w) pochodzą kamienne mosty na rzece Turii. Z okresu modernizmu pochodzi większość kamienic w starej części miasta, a także dworzec kolejowy oraz jedna z  największych w Europie hala targowa.

Rzeka Turia obecnie omija miasto, a jej dawne koryto stanową ogrody El Jardín del Turia. Na końcu ogrodów znajduje się skupisko gigantycznych budynków w futurystycznych kształtach, niektóre z nich z niby-czułkami lub jakby skrzydłami, przypominające wielkie owady. Jest to Miasto Sztuki i Nauki (Ciudad de las Artes y de las Ciencias), które zostało zaprojektowane pod koniec lat dziewięćdzisiątych przez hiszpańskich architektów Santiago Calatrava i Félixa Candelę. W ich pracach widać wpływy architektury modernistycznej z początku XX w. Ażurowe konstrukcje, różnorodność łuków i białe kafelki pokrywające ściany kojarzą się z dziełami wielkiego Antoni Gaudí’ego.